Oz Impressions: July 2008

Nieuw Zeeland, we hadden het eigenlijk voor veel later gepland maar Nathalie heeft zich niet kunnen inhouden voor mijn laatste verjaardagscadeau. Vijf dagen South Island met gletsjerwalk, overnachtingen en vliegtuigticketten inbegrepen. Alles tot in de puntjes georganiseerd door haar, 't is een schat.

Het land heeft iets magisch voor mij. Weten dat je echt aan de andere kant van de aardbol zit, op een klein eiland geisoleerd in alle richtingen door onmetelijke oceaan. Het valt zelfs op hoe smal het Zuid-Eiland wel is terwijl we erover vlogen. En wat nog meer verbaasde waren de hoge bergen die zo'n dunne strook land kan torsen. Echte bergen deze keer die letterlijk recht uit de zee oprijzen en tussen gletsjers eindigen in toppen bedekt met eeuwige sneeuw. Een machtig zicht. Eenmaal de Southern Alps voorbij strekken de Canterbury Plains zich uit tot in Christchurch aan de oostkust. Volgens de reisgids is dit Nieuw-Zeelands grootste vlakte maar de afmetingen lijken, vanuit de lucht althans, weerom eerder bescheiden. Al dat kleins voelt wat bizar aan na die oneindige afstanden in Australie waar drie uur vliegen je hoogstens ergens tot in het centrum van het land brengt.

Met Christchurch achter ons gelaten voelt het aan alsof we in een andere wereld zijn terecht gekomen. Waarschijnlijk zijn we inmiddels zonder het echt te beseffen zo gewend geraakt aan de Australische natuur in Canberra dat groen gras en regen exotische dingen zijn geworden waar we verbaasd van opkijken. Daarenboven is alles ongelooflijk bemost, vreemde bomen groeien waar we Eucalyptussen verwachten, geen dode kangoeroes tellen naast de weg, allerlei vogels waar zelfs Nathalie de naam niet meer van weet, Maori- ipv Aboriginal-namen, Marmite ipv Vegemite op de boterham (even spuugslecht). En ontelbare schapen. We weten nu waar sommige Ozzie grappen over de Kiwi's (Nieuw Zeelanders) vandaan komen. Een beetje zoals Belgen- en Hollandermoppen vanuit dezelfde rivaliteit tussen beiden.

Wie de Tasman Sea wil bereiken moet de Southern Alps over die het Zuid Eiland over zijn volledige lengte domineren. De indrukwekkende Arthur's Pass is een van de slechts drie nauwe doorgangen. De westkust die erachter ligt verscholen is ruig, wild, gegeseld door regen en mist. Het doet nog het meeste terugdenken aan de ongetemde westkust van Tasmanie waar grotere dorpen ook op een hand te tellen zijn. Langs de slingerende Coast Road zijn we de eerste dag doorgereden in het noorden tot Punakaiki (Pancake Rocks), een plaats van bizarre vormen gelaagde rots waar zeegeweld op inbeukt. De volgende dag temidden van een zondvloed ging het richting zuiden tot in Franz Joseph om er de gelijknamige gletsjer te beklimmen. Een hele dag op crampons temidden van spelonken, ijsmuren en richels. Alsof een donderdende waterval plots bevroren is geraakt op weg naar de vallei beneden en het nu veel rustiger aandoet. Volgens de gids ziet de gletsjer er door het bewegend ijs telkens weer anders uit. Voor de kenners, de foto's zijn dus nu al voorbijgestreefd. Op weg terug naar Arthur's Pass en Christchurch tenslotte nog Lake Matheson en Lake Mapourika aangedaan, twee in een reeks prachtige meren aan de westkust. Weerspiegelingen waren zelden zo indrukwekkend met bergtoppen en volledige hemels geschilderd in stille wateroppervlakken.
x