De andere, wrange kant van het paradijs

Een maand geleden plots een brief in de bus met de mededeling dat we binnen de vier weken het appartement moesten verlaten. En dat terwijl we eigenlijk al een afspraak hadden om een paar dagen later een verlenging van ons huurcontract te ondertekenen! In een woord ongelooflijk, plots teruggecatapulteerd naar dag een zo'n anderhalf jaar geleden en ineens ook een stuk van de plannen meteen opgeborgen. Na wat checken blijkt alles nog wettelijk te zijn ook. Hoe in Australie huurders denigrerend behandeld worden zonder veel rechten in het algemeen (voor de minste kader aan de muur moet je toestemming van de verhuurder hebben) en Temporary Residents zoals wij daarenboven nog minder fundamentele rechten bezitten. Dat laatste was iets wat ons hier al langer tegen de borst stuitte: geen recht op afbetaling, geen recht op een kredietkaart, geen recht op stempelgeld, geen recht op basisziekteverzekering door de overheid, geen recht op verminderd inschrijvingsgeld voor Engelse taallessen, geen recht op vele subsidies of allerlei belastingsverminderingen en ga zo nog maar een tijdje door. Niet dat we dat alles nodig hebben of willen natuurlijk, verre van, maar het is telkens weer een teken op zich terwijl we alle belastingen betalen zoals elke doorsnee Australier.

Enfin, na de eerste schok waarbij ik even midden in de ingang moest gaan neerzitten hebben we zoveel mogelijk moed en energie proberen bijeen te scharrelen om weer een beetje van vooraf aan opnieuw te beginnen. 't Was bij tijden behoorlijk moeilijk de voorbije weken maar met wat hulp van het agentschap die er ook mee in hun maag zaten hebben we een nieuw appartement gevonden in hetzelfde gebouw. We kunnen gelukkig weer verder dromen en plannen nu …