Oz Impressions: Along the Indian Ocean (1)

Er is iets speciaals aan Western Australia. De afstand alleen al om er te geraken is immens met overal ergens wel een genadeloze woestijn of eindeloze vlakte tussenin. De Indian Pacific doet er bijna drie dagen over om te sporen van Sydney tot Perth. Dat moet allemaal wel prachtig en uniek zijn als je tijd genoeg hebt maar helaas te duur voor eenvoudige reizigers om het nog maar te overwegen. Met een vliegtuig duurt het ook nog altijd vijf uur eer je met de tenen in de Indische Oceaan staat. Zelfs Nieuw Zeeland ligt gemakkelijker voor het grijpen. En eenmaal in Perth is Indonesie dichterbij dan alles wat zich aan de verre oostkust bevindt. Geen wonder dat Western Australia nog steeds soms een beetje als een ander land aanvoelt. Zonder de vele immigranten in 1901 had het eigenlijk al weinig gescheeld of de kolonie was helemaal niet meegestapt in het nieuwe Australie, zo klein was de voeling met de andere afgelegen staten in het oosten. En dan was er nog het referendum zo'n 30 jaar later. Tweederde van de inwoners in de staat kozen er voor om terug aan te sluiten bij Groot-Britannie. Alleen, het oude moederland wilde van geen terugkeer weten dus bleef alles maar zoals het was. Sindsdien dweept een enkeling nog met echte afscheiding en blijft het over het algemeen bij zich lacherig afzetten tegen al wat vanuit het oosten overwaait.

Na een horror-start in Perth met oa bedbugs - gruwel! - in aantallen die ik zelfs in Brazilie niet ben tegengekomen, hebben we de mobilhome afgehaald om eindelijk te beginnen aan de trektocht. Bestemming: Broome, meer dan 2300km verder in het noorden. Onderweg hebben we nog twee bedbugs op heterdaad betrapt, waarschijnlijk als verstekelingen in de kleren meegekomen. Genoeg voor een hele nacht liggen uitdenken en afwegen van allerlei manieren om campervans te desinfecteren. Gelukkig bleken het de laatsten te zijn ofwel heeft de rest het niet te lang meer overleefd na een dagje in de hitte van een gesloten mobilhome.

Met Perth en Fremantle, haar charmante haven, achter ons zijn we doorgereden naar New Norcia. Eens vormden de vele gebouwen op deze afgelegen plaats een 'bloeiende' kostschool annex klooster. Een poging van de Benedictijnen om Aboriginal kinderen 'op het rechte pad' te helpen. Tegenwoordig staat alles er grotendeels verweesd bij en blijft er enkel nog een handvol monikken over. Even verderop aan de kust van Cervantes ligt Nambung National Park met de bekende Pinnacles als trekpleister. Het vormt een buitenaards zicht, duizenden kalksteen pilaren overeind in de woestijn. En het is groter dan ik eerst had gedacht. Een voordeel misschien dat we er op een gegeven moment verloren gelopen zijn. Des te meer fotos in het eerste zonlicht van de dag, het moment waarop alles pas echt in volle glorie schiet.

Ten noorden van Cervantes strekt de Batavia-kust zich uit, een kerhof van scheepswrakken en natte droom voor elke schattenzoeker. Bekendste onder de wrakken is de Batavia zelf die tijdens haar eerste reis naar Jakarta op een rif vastliep in de Houtman Abrolhos archipel. Geraldton's museum in de buurt staat vol met allerlei opgeviste prularia en delen van de boeg als stille getuigen van een tijdperk waarin Holland nog een grootmacht vormde.

Hutt Lagoon op de weg tussen Geraldton en Kalbarri stond hoog op de see-to-believe lijst. Een Pink Lake, dat klinkt zo op het eerste zicht niet echt geloofwaardig behalve misschien voor wie aan de paddo's heeft gezeten. De eerste zoutvlakte was met wat inbeelding wit-roze en het zag ernaar uit dat de hele zaak opgedroogd was. Tot even verderop rijden plots een grote roze watervlek opdook. En het heeft een wetenschappelijke verklaring. Wegens het extreme zoutgehalte kunnen er enkel algen in overleven die geoogst worden voor hun rode pigment. Eenmaal in Kalbarri aangekomen was het National Park de volgende plaats voor een lange fotoreeks. Kloven, uitgesleten door de Murchison River, wringen er zich in opeenvolgende bochten van 180 graden met prachtige panorama's als gevolg.

Twee lange parallelle schiereilanden ten noorden van Kalbarri vormen samen Shark Bay, een uniek marien biotoop beschermd als UNESCO werelderfgoed. In de uitgestrekte weiden van zeegras leven onder meer 10000 zeekoeien, de grootste populatie in de wereld. Daarnaast is het hele gebied hermetisch van het vasteland afgesloten door een lang hekken onder hoogspanning. Met dit 'Eden Project' tracht men inheemse bedreigde diersoorten in stand te houden zonder alle problemen van wilde vossen en katten. Maar het meest bekend van al zijn de dolfijnen van Monkey Mia. Een hele populatie komt elke morgen mooi bijna het strand opzwemmen om gevoederd te worden temidden van alle camera's. Helaas pikt men er voornamelijk de kinderen uit om vis te geven, geen schijn van kans voor ons beiden dus. Dan maar in de namiddag relaxen op een zeilcruise om zeekoeien en zeeschildpadden te spotten, afgesloten met een kerstdiner in Denham, het meest westelijk gelegen dorp in Australie.