G'day mates,
nog eens een mailtje voor zij die zich begonnen af te vragen of wij eigenlijk nog wat uitstaken daar beneden. Alles goed hier, we hebben ondertussen een appartement gevonden in het centrum en zijn bijna volledig aangepast aan het rustige Australische leven. De eerste bestelde meubels zijn geleverd en onze goederen uit Europa schijnen te zijn aangekomen in Sydney. Het is wel nog afwachten hoe lang de douane-inspectie op zich zal laten wachten. Alles gaat hier op zijn gemak, geen haast. Bovendien hebben we twee houten kasten laten overkomen en hout, dat is nu eenmaal niet het favoriete materiaal van de gasten van de quarantaine-inspectie. Blijkt uit het verhaal van Pushkar, de nepalese post-doc in ons lab hier. Hij wacht al meer dan een half jaar op zijn stoelen. Schijnbaar waren er iets teveel gaten in het hout en volstond de eerste fumigatie niet om alle vermeende houtwormen te doden.
Op het werk beginnen we allebei onze weg en draai te vinden in het nieuwe labo. Nathalie is net terug van drie dagen in de outback samen met haar chef, velden transgeen katoen gaan bezichtigen en een bezoek aan de plaatselijke CSIRO onderzoeksafdeling. Zeer leerrijk als ik haar bezig hoorde maar de outback is blijkbaar ook echt het hol van pluto. Narrabri, een van de grotere dorpen dan nog, is volgens haar beschrijving eigenlijk het synoniem voor een straat, een cafe met het enigste tijdverdrijf na het werk, een motel, huizen en een paar winkels. De bewoners lopen erbij met cowboy-hoed, korte broek, boots en (witte) kousen. En nog een belangrijke les: geen water drinken van de kraan daar, ze heeft er twee dagen buikkrampen aan overgehouden.
Hier in Canberra niets van dat alles en ook geen grote spinnen in ons appartement om sommigen onder jullie gerust te stellen (probeer zoiets trouwens maar eens op te zuigen met een normale Europese stofzuiger). Eigenlijk moet wel gezegd worden dat eenmaal buiten de stad het met de beschaving al snel is afgelopen. Een uurtje rijden is al genoeg om je gewoon doodverloren te voelen dit reusachtige continent. Maar we doen het meeste nog te voet dus ver buiten Canberra komen we voorlopig niet. Een kleine opsomming van wat we hier ondertussen nog zoal bezocht hebben: het nieuwe parlementsgebouw gebouwd in een heuvel met een dak van gras waar de schapen soms aan zitten, het indrukwekkende war memorial met muren vol namen van gesneuvelden als stille getuigen en annex museum vol oorlogsgeschiedenis van de voorbije twee eeuwen, een wandeling in de soms decadente ambassadewijk waar de grasperken om ter meest gesproeid wordt terwijl elders droogte heerst.
The new parliament building, if lucky with sheeps grazing on the grass roof.
The australian War Memorial, a silent tribute to all the casualties during the last 100 years.
No comments:
Post a Comment